Obietnica osiemnasta.

Kolejny dzień. Kolejne beznadziejne dwadzieścia cztery godziny, które spędzam na bezcelowym obserwowaniu krajobrazu , który rozciąga się za oknem mojej sypialni. Łzy bezwładnie zalewały moją twarz. Nie odczuwałam już niczego. Smutek, rozgoryczenie, złość, żal to wszystko po prostu odeszło. Podciągnęłam swoje kolana pod swoją brodę, łagodnie opierając na nich swój podbródek. Przymknęłam powieki, a nie musiałam długo czekać na to lekkie łaskoczenie na policzkach. Z każdą kolejną chwilą czułam jak wpadam w stan bezpowrotnej agonii. Wszystko traciło dla mnie jakikolwiek sens.  Zawiodłam się na osobie, na którą mogłam liczyć w każdej sytuacji. Nigdy nie odmówiła mi pomocy. Nigdy. W obecnej sytuacji nawet nie potrafię na nią spojrzeć. To co mi wyrządziła jest po prostu nie wybaczalne. Już nigdy nasze stosunki nie będą takie jak przed wypadkiem.

-Julka…-usłyszałam za sobą cichy głos Kamila

On jako jedyny najboleśniej odczuwał skutki tego co obecnie zachodzi w moim życiu. Spojrzałam na niego zaszklonym wzrokiem, którym chciałam go przeprosić. Chciałam, aby wszystko powróciło do normy.

On bez słowa mocno mnie do siebie przytuliło. Otuliłam swoimi dłońmi jego szyję, ukrywając swoją twarz w jego ramionach. Kiedy brunet znajdowała się blisko mnie czułam ten maksymalny stan szczęścia. Wiedziałam, że wtedy nic nie jest mi już potrzebne.

-Przepraszam-wyszeptałam, a mój głos załamywał się od natłoku zebranych w kącikach oczu łez

Kamil podniósł moją głowę , łagodnie otulając swoim palcem wskazującym mój podbródek. Wtedy byłam zmuszona spojrzeć mu w oczy. Czułam się jak mała dziewczynka, którą rodzice przyłapali na chwili słabości.

-Nie masz mnie za co przepraszać! Kocham cię i musimy się nawzajem wspierać, żeby przeżyć ten trudny okres-dodał, głaszcząc mnie dłonią po włosach

Przymknęłam oczy, mocno zaciskając swoje pięści.

-Dziękuje ci za to , że przy mnie jesteś. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy-wyszeptałam, opierając swoją głowę o ścianę

-Kocham cię i zawsze przy tobie będę-ucałował mnie w policzek, układając moją głowę wygodnie na swoim torsie

***

Siedziałam wygodnie na kanapie w salonie, wpatrując  się w szklany ekran telewizora. Wieczór jak każdy inny. Po woli zataczałam się w rutynie, której jak na złość nie potrafiłam zmienić. Położyłam swoją głowę na poduszce , przymykając oczy. Od ostatniego czasu mój sen graniczył z cudem. Nie potrafiłam w nocy bezwładnie odpłynąć w krainę Morfeusza. Co noc spędzałam ją na parapecie. Każdą noc i każdy dzień. W nocy wszystko było takie inne. Kochałam tą porę dnia. Każdy w niej mógł okazać swoje prawdziwe oblicze. Nikt nie musiał w niej niczego ukrywać. Każdy był po prostu sobą. Nikt nie ukrywał w niej swoich problemów, rozterek.

-Julka…-poczułam jak ktoś łagodnie szarpie mnie za ramię

Zaspanym wzrokiem podniosłam się z kanapy. Otarłam swoje oczy dłonią, już normalnym spojrzeniem spoglądając na radosnego Kamila.

Uśmiechnęłam się nieśmiało, podnosząc z miejsca.

-Stało się coś?-spytałam , składając koc, którym byłam okryta

Kamil z uśmiechem do mnie podszedł otulając mnie swoimi dłońmi w pasie. Zaśmiałam się cicho, czując jego ciepły oddech na swojej szyi. Po chwili poczułam jego usta, których dotyk wywołał przyjemny dreszcz na moim ciele.

-Mmm…a to za co?-wymruczałam mu do ucha, dłonią niedbale przeczesując  jego ciemne włosy

Kamil objął moją twarz dłońmi, składając krótki pocałunek na moich ustach. Stęskniłam się za ich smakiem, dlatego jeszcze mocniej pogłębiłam pieszczotę.

Ze złością mierzyłam twarz Kamila, który odsunął się od mnie na znaczną odległość. Skrzyżowałam na piersi ręce, czekając na słowa wyjaśnienia. Ale nie Kamil roześmiał się, całując mnie w czubek głowy. Wtedy byłam już całkowicie rozkojarzona.

-Co to miało być…co? Wiesz powinnam się obrazić. Tak się nie robi!-ze śmiechem uderzyłam bruneta lekko w ramię

-Oj nie złość się-powiedział ze śmiechem obejmując mnie ramieniem

Zachłannie wdychałam zapach jego perfum. Jego ciała. Sama nie wiem jak przetrwałam cały ten czas bez jego bliskości.

-Więc o co chodzi? Byłeś taki radosny?-spytałam, spoglądając podejrzliwie na swojego chłopaka

Kamil gestem dłoni wskazał mi miejsce na kanapie. Zaskoczona wykonałam prośbę, jednak wciąż byłam ciekawa tego co się wydarzyło.

-Mam dobrą wiadomość-powiedział z uśmiechem, a ja spiorunowałam go wzrokiem

-Dostrzegłam to bez tej podpowiedzi-prychnęłam, ale w głębi serca czekałam na szczegóły

-Więc…postanowiłem zrobić krótką przerwę od treningów. Łukasz się zgodził. Za tydzień lecimy na wakacje! Tylko proszę cię nie mów, że nie masz ochoty .-powiedział  z wyczekiwaniem czekając na moją reakcję

Z zaskoczeniem mu się przyglądałam. Przez sekundę w mojej głowie przeleciały wszystkie argumenty za i przeciw. Uśmiechnęłam się blado.

-Czemu nie? Może nie będzie tak źle-zaśmiała się

Tym razem na twarzy Kamila malowało się zaskoczenie. Nie potrafiłam przepuścić takiego widoku i po prostu zaczęłam się śmiać. Śmiech był nagły i nie potrafiłam go w żaden sposób powstrzymać.  

-Przepraszam…-powiedziałam próbując być poważną, jednak w głębi siebie tłumiłam śmiech

Spojrzałam na Kamila, ale na jego twarzy nie malowała się złość, wręcz przeciwnie. Z uśmiechem wpatrywał się we mnie. Odruchowo opuszkami palców, przejechałam wokół swoich ust, lekko marszcząc brwi.

-Brudziłam się?-spytałam , ale odpowiedź Kamila była przecząca

-Po prostu cieszę się, że wkońcu widzę szczery uśmiech na twojej twarzy-wyszeptał, zakładając kosmyk moich włosów za ucho

Uśmiechnęłam się blado, wtulając się w Kamila.

-Teraz już wszystko się ułoży. Obiecuję-wyszeptałam, a Kamil pocałował mnie przelotnie w czubek nosa

Od autorki

 Tak jak obiecałam, rozdział jest dłuższy, ale czy lepszy to już pozostawiam waszej ocenie. :)

A wy wiecie , że nasz Klimek zostanie tatą? Gratulacje i czekamy na małego Murańkę :)

Pozdrawiam i do następnego :*
Zapraszam na coś nowego. Mam nadzieje, że nie macie dość Kamila? :D

>KLIK<