Obietnica czternasta.

*Pare dni później*

Koniec sezonu. Nareszcie mogę w spokoju zająć miejsce przed telewizorem z kubkiem ciepłego kakała.

Tak było właśnie tego wieczoru. Wokół mnie panowała błoga cisza, którą co jakiś czas przerywał dźwięk rozmów dochodzących z telewizora. Pustym wzrokiem rozglądałam się wokół siebie. Czułam jak tęsknota rozrywa mnie od środka. Od jakiegoś czasu bardzo źle przeżywałam rozłąkę z Kamilem i ciążę. Poranne mdłości odbierały mi chęć do dalszej części dnia. Charakter ciągle kręcił się jak na karuzeli. Nigdy nie mogłeś wiedzieć na co trawisz, jedno było pewne bez kija nie podchodź!

Mój brzuch po woli się zaokrąglał. Z uśmiechem przyglądałam się zmianą jakie zachodziły w moim życiu. Każdy powtarzał mi , jak ta mała istotka w środku mnie odmienia. Mają rację. Zamieniło mnie i to diametralnie.

Po woli podniosłam się z miejsca, odkładając na szklany stolik pusty już kubek po napoju. Swobodnym krokiem przemierzałam długość salonu. Samotność zaczynała mi doskwierać, co było śmieszne. Kiedyś mi ona nie przeszkadzała, a wręcz przeciwnie pomagała w chwili, w której potrzebowałam odskoczni od nauki i literek, które błądziły przed moimi powiekami. Właśnie teraz zauważyłam jak człowiek potrafi przyzwyczaić się do czyjejś obecności. 

Pukanie do drzwi. Zaskoczona, przeniosłam swój wzrok na dębowe drzwi. Nie spodziewałam się nikogo. Nawet pora nie potrafiła mi określić kim może być mój nie zapowiedziany towarzysz.

-Chwileczkę-krzyknęłam, naciągając na swoje ramiona jeszcze mocniej bawełniani sweter, skracałam dystans jaki dzielił mnie od mojego gościa

Niepewnie położyłam swoją dłoń na zamku. Bałam się. Ten strach był dziwny. W końcu w tym momencie byłam odpowiedzialna za naszą dwóję. Przez dłuższa chwilę stałam w miejscu, jednak po chwili spojrzałam przez wizjer. Strach przezwyciężył wszystko. Sylwetka jaka rysowała się w mroku oznaczała tylko jedno, kobieta. Przekręciłam zamek, a to co zobaczyłam wprowadziło mnie w jeszcze większe zaskoczenie.

-Cześć-uśmiechnęła się nieśmiało-Mogę zająć ci chwilę?-spytała łagodnie, spoglądając za przestrzeń , która malowała się za moimi plecami

Nieśmiało odwzajemniłam gest, gestem dłoni zapraszając Ewę do środka.

-Napijesz się czegoś?-spytałam z grzeczności, mając nadzieję na to, że odmówi

Przyglądała mi się przez chwilę. Nie widziałam w jej oczach złości. Raczej bezradność i smutek.

-Poproszę herbatę!-powiedziała przerywając cisze jaka zapanowała między nami

Przytaknęłam głową , zmierzając w stronę kuchni. Przez ramię obserwowałam blondynkę. Postawiłam wodę w czajniku, opierając się plecami o kuchenny aneks. Przez dłuższą chwilę analizowałam w swoich myślach sytuację w jaka zapanowała od chwili , w której Ewa pojawiła się w moim mieszkaniu.

-Stało się coś? Nie powiem, ale zaniepokoiłaś mnie tą wizytą-wyjaśniłam, stawiając przed blondynką kubek z parującą cieczą

Zajęłam miejsce obok niej.

-Znasz Kamila , prawda?-spytała, mieszając łyżeczką cukier, który rozpływał się w gorącej cieczy

Z trudem przełknęłam ślinię. Poczułam jak ktoś zacisnął by mi dłoń wokół krtani. Ciepły dreszcz przepłyną przez moje ciało.

-Tak. Znam, ale co to ma do wszystkiego?-spytałam z zaskoczeniem, którego nie potrafiłam powstrzymać

-Może ty powiedz mi co się z nim stało?-spytała, a w jej głosie dało się usłyszeć rozpacz-Mimo tego co mi zrobił…ja wciąż go kocham. Nie potrafię od tak skreślić tego co nas łączyło.-wyszeptała

-Ale co on zrobił…Ewa?-spytałam

Grałam. Nie potrafiłam jej wyznać, że ja o wszystkim wiem. Ba to ja jestem winna wszystkiemu co ją spotkało. Nie potrafiłam. Lepiej byłoby, żeby Kamil wyjawił jej prawdę. W końcu po powrocie z Planicy  miał zamieszkać u mnie.

-Zdradził mnie-wyznała, a jej głos drżał od nagromadzonych w oczach łez

Spojrzałam na nią ze smutkiem w oczach.

-Przykro mi, ale Ewa ja ci nie potrafię pomóc. Znam Kamila masz rację, jednak nie tak blisko by zwierzał mi się z tego typu spraw-wyznałam , podnosząc się z miejsca

Stanęłam naprzeciw okna , tępym wzrokiem błądząc po szczytach gór, które rysowały się przed mną. Zagryzałam nerwowo wargę. Chciałam już aby wyszła.

-Nie chcę być bezczelna, ale nie czuję się najlepiej…przykro mi  z tego co cię spotkało, ale ja ci nie pomogę-wyszeptałam

-Przepraszam. Nie powinna tutaj w ogóle przychodzić. Dziękuję za rozmowę. Do zobaczenia!-powiedziała, wychodząc

Z opóźnieniem ruszyłam za nią. Zatrzasnęłam drzwi, przekręcając zamek. Teraz byłam już pewna. Ona musi dowiedzieć się prawdy.

Wróciłam do salonu. Zgasiłam telewizor i skierowałam swoje kroki w stronę sypialni. Zmęczenie już od dłuższego czasu ukazywało swoje oznaki. Szybki prysznic i spokojnie mogłam ułożyć się w swoim łóżku. Zasnęłam.

*Ewa*

-Mała zakłamana dziwka!-krzyknęłam ze złości uderzając dłońmi o kierownicę samochodu

Myślałam, że chociaż ona się przyzna, ale nie. Grała to było widać. Jej zdenerwowanie moją wizytą dało się wyczuć na kilometr.

-Teraz jestem już pewna- warknęłam, spoglądając na mieszkanie , w którym jeszcze przed chwilą byłam

Łzy bezwładnie spływały po moich policzkach. Nie płakałam ze smutku , płakałam z rozgoryczenia jakie panowało w moim ciele i sercu. To drugie najmocniej odczuwało utratę Kamila.

Oparłam się o zagłówek siedzenia, przymykając powieki. Przez dłuższą chwilę trwałam w takiej pozycji i ciszy. Nie chciałam wracać do mieszkania, w którym znajdują się wszystkie najboleśniejsze wspomnienia. Nasze wspólne fotografię, które ścielą drewniany parkiet naszej sypialni. Z przymrużonymi oczami spojrzałam na dom Julki. Ostatnie światła zgasły i zapanował mrok. Chciałam się zemścić. Chciałam, aby oni poczuli to co czułam ja.

Trzaskając drzwiami, opuściłam samochód. Narzuciłam na swoją głowę kaptur. Naciągałam go mocno, przysłaniając tym samym całą moją twarz. Rozglądnęłam się raz w prawo , raz w lewo. Tylko cisza i całkowita pustka pozwoliły mi na jaki kolwiek ruch. Kiedy u niej byłam zauważyłam, ze z tyłu domu jedno okno jest uchylony. Miałam nadzieje, że go nie zamknęła. Niezauważalnie znalazłam się po drugiej stronie. Szyderczym uśmiechem, otworzyłam okno.

-Tak myślałam-wyszeptałam, znajdując się w środku

Błądziłam po mieszkaniu, obserwując każdą jego część. Mój wzrok trafił na fotografię. Dziwię się, że wcześniej na nie, nie trafiłam. Jedną z ramek wzięłam do rąk. Z szyderczym uśmiechem przyglądałam się twarzy brunetki. Była ładna, nawet bardzo, ale to jej nie usprawiedliwiało. To co zrobili nie posiada żadnego usprawiedliwienia!

Po wolnym krokiem skierowałam się po schodach na górę. Jej sypialnię znalazłam niemal natychmiast. Spoglądałam na jej śpiącą sylwetkę. Zacisnęłam mocno pięści, a spod powiek swobodnie wypływały słone łzy.

Schyliłam się lekko.

-Zapłacisz mi za wszystko-wyszeptałam  nad jej uchem

Poruszyła się nie spokojnie, jednak na szczęście się nie obudziła. Opuściłam jej sypialnię, a później mieszkanie. Zajęłam swoje w samochodzie. Oparłam się. Skrzywiłam się, kiedy parkujący samochód naprzeciwko mnie oślepił mnie mocnym światłem. Chwileczka…Ten samochód. Tak znajomy. Przymrużyłam oczy, aby w mroku dostrzec kierowcę. I dostrzegłam. Smukła sylwetka. Kamil. Zacisnęłam swoje dłonie jeszcze mocniej na kierownicy,

-A jednak to prawda!-jakaś część mnie chciała wierzyć w to, że ona to jednak zły trop

Z piskiem opon ruszyłam przed siebie.

*Kamil*

W domu panował całkowity mrok , co oznaczało, że Julka już śpi.

-A mówiła, że będzie czekać!-zaśmiałem się, odrzucając kluczyki na komodę

Ściągnąłem z siebie zbędną garderobę, kierując się w głąb domu. Skierowałem swoje kroki w stronę kuchni. Nalegałem do szklanki wodę, która nawadniała mój organizm.

-Aaaaa-głośny krzyk dotarł do moich uszu

Odrzuciłem od siebie szklankę, pośpiesznie wspinając się po schodach. Wpadłem do sypialni. Zauważyłem Julkę , która bujała się, a raz w przód raz w tył, drżąc ze strachu. Podbiegłem do niej , mocno ją do siebie przytulając.

Głaskałem ją po włosach, co jakiś czas składając na nich przelotny pocałunek.

-Już cicho. Jestem przy tobie.

-Ona-ona tu byłam. Czułam jej oddech na sobie. Jej głos. Ona mnie nienawidzi.-jej głos drżał

Zaskoczony, otuliłem jej twarz swoim dłońmi.

-Ale kto był? Kto cię nienawidzi?

Przez dłuższa chwilę zapanowała cisza, a Julka po raz pierwszy dzisiejszego dnia spojrzała mi prosto w oczy.

-Ewa-wyszeptała

Od autorki:

Nagły przypływ weny więc jestem! :)

Jak wam się podoba. Postanowiłam wprowadzić ciutkę grozy.

Na więcej nie mam siły. Przepraszam za moją "wylewność". 

Do następnego kochane :****