Prawda druga.

*Kamil*

Rehabilitacja przebiegła po mojej myśli. Z każdą kolejną chwilą odczuwałem , że siły do mnie wracając. Że znów staję się tym samym Kamilem Stochem z przed wypadku…,ale  jednak wciąż nie takim samym. Wciąż jednak w pamięci miałem tamtą dziewczynę. Z bóle spoglądałem na jej rozpacz. Widziałem, że nie jestem jej obojętny, ale nie potrafiłem uwierzyć w jej słowa. Kochałem Ewą i nigdy nie mógłbym się z nią rozwieść. To było całkowicie bezsensu.

-Kamil…-z rozmyśleń wybudził mnie krzyk…Piotrka

Z uśmiechem pomachałem w jego stronę. Żyła usiadł obok mnie, a ja postanowiłem dowiedzieć się czegoś więcej. Nie pamiętam niczego , co działo się przez ostatni czas w moim życiu. Ewa nie chciała wspominać przeszłości, a ja nie chciałem jej drażnić powracaniem do niej.

-Widzę, że już wracasz do sił. Kiedy na skoczni cię zobaczymy? Bo wiesz nie chce nic mówić, ale Austriacy to nam takie manta dają…, że wstyd w ogóle na zawody jeździć-wyznał na jednym wdechu, a ja posłałem mu roześmiane spojrzenie

-W niedługim czasie. Na razie rehabilitacja przebiega szybko i przynosi zamierzone efekty, ale…chciałbym z Tobą porozmawiać na całkiem inny temat.

Spojrzał na mnie zaskoczony, ale skinięciem głowy pozwolił mi na dalszy monolog…

-Powiesz mi coś o moim życiu? To znaczy o ostatnim czasie!-spojrzałem na niego niepewnie, on jednak skinął głową

-A co byś chciał wiedzieć? Bo wiesz twoje życie było jak karuzela, nigdy nie można było wiedzieć , w którą stronę zacznie się kręcić-zaśmiał się, chciała rozładować panującą między nami atmosferę

Mi jednak nie było całkowicie do śmiechu.

-Wszystko…bez wyjątków-dodałem, a on ciężko westchnął

-..uciekając od tematu , to powinnem ci nieźle nawrzucać za to co zrobiłeś naszej kochanej Juleczce. Powiedzieć takie słowa kobiecie, która kocha cię nad życie…to wstyd

Spojrzałem na niego zaskoczony. Nie potrafiłem zrozumieć jego słów. Wstałem z miejsca, bacznie lustrując go wzrokiem.

-Jakiej Julce? O czym ty Piotrek do mnie mówisz?! Przecież jedyną kobietą w moim życiu była Ewa…

-Oj kochasiu, ona to już przeszłość. Julka była dla ciebie całym światem. Pamiętam jak zachowywałeś się kiedy zobaczyłeś ją na zawodach. Byłeś całkowicie nią oczarowany…no ale cóż…skoro wszystko spieszyłeś-wzruszył ramionami, pogłębiając coraz mocniej chaos , który panował w mojej głowie-Dobra. Ja tam nie chce się narażać twojej żonce, coś morderczo na mnie patrzy. Do zobaczenia na skoczni

Pobiegł, a ja ukryłem swoja twarz w dłoniach, próbując poskładać skołatane myśli. Zaciskałem w swoich rękach pukiel włosów, próbując coś sobie przypomnieć. Drobny szczegół…

-Wszystko w porządku?-usłyszałem nad sobą , ciepły głos Ewy
Spojrzałem na nią, przytakując głową. Nie chciałem jej nic mówić o swoich wątpliwościach.

*Julka*

-Oliwier!-krzyknęłam, opierając się o schody-Kochanie…spóźnimy się!-dodałam, a mały chłopczyk  po woli zbiegł po schodach

Uśmiechnęłam się na jego widok. Mierzwiąc mu dłonią włos, pocałowałam go w policzek.

-I jak słońce? Wyspałeś się?-spytałam z uśmiechem, pomagając mu wiązać buty

Skinął ochoczo głową, poprawiając na ramionach plecaczek.

-Gotowy?-spytałam, nakładając płaszcz i zabierając z kuchennego blatu swoja torebkę-Więc ruszamy-uśmiechnęłam się, przepuszczając małego brzdąca w drzwiach

Przekręciłam zamek, naciskając na kluczyk od samochodu. Z uśmiechem spoglądałam na Oliego, który po woli wciągał się na tylnie siedzenie.

-Pomóż ci?-spytałam z troską, przytrzymując mu drzwi

-Nie!-zawył ze śmiechem-Już jestem!-zatrzasnął mi drzwi przed nosem, a ja już sama po chwili zajęłam miejsce kierowcy

Po chwili byliśmy przed domem jego niani. Wysiadłam  z samochodu, z cudem nadarzając za swoim synkiem.

-Oli-krzyknęłam za chłopczykiem, który znikł z pola mojego widzenia

Pospiesznym krokiem przekroczyłam bramę posiadłości. Zauważyłam jasną czuprynę mojego synka, który już rozmawiał ze swoją opiekunką.

-Dzień dobry-powiedziała ,a Oli spojrzał na mnie przepraszającym wzrokiem

Nienawidziłam tego wzroku. Koloru oczu , o których chciałam jak najszybciej zapomnieć.

-Dzień dobry-uśmiechnęłam się blado, przykucając przy swoim dziecku- Kochanie nie uciekaj mi więcej , dobrze?-spytałam, całując go w czubek głowy

-Dobrze, mamusiu. Przepraszam-powiedział, mocno się do mnie przytulając

Odwzajemniłam gest, ostatkiem sił powstrzymując się od całkowitego rozklejenia się.

-Uciekaj już i bądź grzeczny. Tata odbierze cię popołudniu. Kocham Cię.-pocałowałam dłoń, posyłając mu w powietrzu całusa

Chłopczyk z uśmiechem wbiegł do środka, a ja westchnęłam ciężko.

Opuściłam teren posesji, zakładając na nos przeciwsłoneczne okulary. Z trudem przez moje gardło przeciska się słowo ‘tata’. Większość osób pewnie potępiało by mnie za moje zachowanie, ale ja nie potrafiłam inaczej. Mały nie mógł się wychowywać bez ojca, a Sebastian bardzo go kocha. Daje mu coś co nigdy nie dostanie od swojego biologicznego ojca. Miłość. Miłość rodzicielską. Zajęłam miejsce kierowcy, całkowicie dając upust swoim emocją. Oparłam swoja głowę o oparcie siedzenia, pozwalając na to , aby łzy swobodnie spływały po moim policzku. Po chwili zdołałam się uspokoić. Z piskiem opon ruszyłam przed siebie.

Od autorki:

Kolejna prawda. Nie jest ona idealna, wiem o tym, jednak nie chciałam pozostawiać was bez rozdziałów. Sa wakacje, także staram się nadrabiać wszystko. Zaległości w pisanych rozdziałach oraz u Was!

Zapraszam na coś nowego, innego i całkowicie spontanicznego. :D

Oglądałyście kiedykolwiek zawodowe kolarstwo? 

Tour de France, Tour de Pologne..?

W mojej głowie narodził się pomysł połączenia tych dwóch dyscyplin: Skoków narciarskich oraz kolarstwa!

Jeśli was zainteresowałam to zapraszam serdecznie!!!

>KLIK<

Są już bohaterowie, a prolog możliwe , że pojawi się jeszcze dzisiaj, ale zobaczymy :D

Pozdrawiam :***