Obietnica druga.

Zdezorientowana przemierzałam kolejną z alejek jaka prowadziła w stronę drewnianych domków, które znajdowały się na nie wielkim wzniesieniu nieopodal skoczni. Uspakajając swój przyspieszony oddech, wzrokiem odszukiwałam, drobnej sylwetki mojej siostry.  

Kiedy tylko zauważyłam znajomą brązową czuprynę, poczułam jak uczucia zaczynają się we mnie tlić. Z jednej strony czułam radość, z odnalezienia dwunastolatki, jednak z drugiej strony miałam ochotę ją udusić za to, że odstawiła mi taki numer. Poprawiłam torbę na ramieniu, pewnym krokiem ruszając w jej stronę.

Moje zapędy dość szybko zostały zgaszony. Poczułam jak ktoś mocno szarpie mnie za ramie, wymuszając na mnie tym samym cofnięcie się i odwrócenie w jego kierunku. Ze złością wyrwałam skrawek swojej kurtki z dłoni nieznajomego. Poprawiając ją , odwróciłam się w jego stronę.

- O co chodzi?-spytałam, nerwowo poprawiając swoją  grzywkę, która jak na złość zaczynała coraz bardziej opadać na moje oczy, przysłaniając tym samym cały widok jaki rozchodził się tuż obok mnie

-Posiada pani przepustkę?-spytał, a ja z minął głupiej, obserwowałam jego twarz- Jeśli nie, nie może pani sobie tutaj wchodzić! To teren wyłącznie dla skoczków i ich rodzin, oraz osób, które posiadają specjalną akredytację!

-Wie pan co? W dupie mam pana przepustkę! Idę tutaj po swoją siostrę!-warknęłam, wymijając go-Jeśli ją znajdę…już mnie pan tutaj  więcej nie zobaczy!-dodałam, skręcając lekko w lewą stronę  

-Nie może pani…proszę się wrócić!

Wywróciłam oczami, powracając do mężczyzny.

~Kamil~

-Czy to nie twoja siostra?-spytałem, zauważając brunetkę, która dość zawzięcie dyskutowała  z jednym z ochroniarzy-Chyba o ciebie tutaj chodzi!-dodałem, skracając dystans dzielący mnie od kłócącej się dwójki

-Przepraszam…-zacząłem niepewnie

-Proszę nie prze…Majka!-krzyknęła , mocno przytulając do siebie dziewczynkę

Z uśmiechem przyglądałem się temu obrazkowi, gestem ręki pokazując mężczyźnie, aby odszedł.

-Majka! Więcej razy masz już tak nie robić! Wiesz jak ja się o ciebie martwiłam?-spytała z wyraźnym niepokojem w głosie

-Wiem!-burknęła młodsza , spoglądając na mnie-Kamil. Poznaj moją siostrę!-wyznała z szerokim uśmiechem, wymijając starszą z brunetek

Minęła chwila zanim odwróciła się w moją stronę. Kiedy ją zauważałem poczułem coś dziwnego. Jej uśmiech. Łagodny i słodki. Pokręciłem lekko głową, chcąc pozbyć się wszystkie myśli na temat pięknej nieznajomej.

-Miło mi, Julia - wyznała , wystawiając w moją stronę dłoń

Zaśmiałem się, delikatnie ją ściskając.

-Kamil

Dziwne dreszcz, przebiegł wzdłuż mojego ciała.

Zauważyłem, że wyraz  twarz dziewczyny diametralnie się zmienił. Niczym oparzoną, wyrwała swoją dłoń z mojej.  Spojrzałem na nią zaskoczony, a ona zmieszana, uśmiechnęła się łagodnie.

-Lepiej będzie jeśli już pójdziemy. Majka!-powiedziała, wymownie spoglądając na swoją młodszą siostrę, która właśnie otwierała usta by coś powiedzieć, jednak każda jej próba skończyła się właśnie…na próbach.

-Przepraszam za nią. Wszystko co zrobiła. Boże jak ona się tutaj znalazła?-westchnęła, łapiąc za skrawek kurtki dziewczyny-Jeszcze raz przepraszam za kłopot. 

Zaśmiałem się.

-To nie był kłopot. Polecam się na przyszłość. Mam nadzieje , że się jeszcze spotkamy-dodałem, spoglądając na Julkę

Dziewczyna zaskoczona , wyminęła mnie, szepcząc gdzieś obok mnie ciche Może.

~Julka~

Schodziłam w dół, mając w pamięci ostatnią chwilę. To co się wydarzyło. Niby nic  znaczącego, a jednak.

Uśmiechnęłam się , przygryzając dolną wargę. Musiałam to przyznać ,Stoch należał do najprzystojniejszych ze skoczków. Zaśmiałam się ze swoich myśli , przykuwając tym samym uwagę swojej młodszej siostry.

-Co ty taka radosna?-spytała, po chwili uśmiechając się tajemniczo-On ci się podoba!-zawyła, sprowadzając mnie tym samym na ziemię

Zmierzyłam ją wściekłym wzrokiem, próbując uciszyć za razem.

-Zamknij się!-krzyknęłam, zakrywając szczelinie jej usta dłonią

Nie powiem, ale słysząc jej słowa zrobiło mi się cieplej.  Rozpięłam zamek od kurtki, czując jak temperatura wokół mnie momentalnie wzrasta.

-A jednak nie kłamię! Podoba ci się, a widzę, że nawet więcej-powiedziała, poruszając wymownie brwiami

Wywróciłam teatralnie oczami, wymijając ją.

Wróciłam na nasze miejsca, zaskoczona podążając wzrokiem za swoją siostrą.

-Gdzie ty idziesz? Nasz miejsca są tutaj!-zauważyłam, próbując przekrzyczeć tłum kibiców , zgromadzonych wokół mnie

-No coś ty! Kamil dał mi bilet do loży. Mmm głodna jestem!-dodała, ruszając przed siebie-Nie stój tak! Mam też dla ciebie!-uśmiechnęła się, machając mi przed oczami dwiema wejściówkami

-I ty je tak po prostu wzięłaś?-spytałam oburzona 

-No tak, a co miałam pozwolić żeby się zmarnowały? A zresztą tylko głupi by nie skorzystał!

Od autorki: Nie wiem sama co mam myślec o tym rozdziale? Z jednej strony mi się podoba, a z drugiej czuję pewien niedosyt...Czekam jednak  na wasze opinie! Nie wiem też czy jest sens pisać to opowiadanie? :(
Moją główną motywacją i inspiracją do tego rozdziału było otwarcie Igrzysk Olimpijskich. Oby Kamil i nasi pozostali Polacy jak najlepiej pokazali się w niedzielnym konkursie. Szkoda mi Piotrka :(
Pozdrawiam :*

CZYTASZ=SKOMENTUJ