Obietnica dziewiąta.

Powrót do Zakopanego nie był łatwy. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że w dzień, w którym znów znalazłam się w mieszkaniu był najgorszym dniem.

Atmosfera jaka rozciągała się wokół mojego domu, idealnie współgrała z moim dzisiejszym nastrojem.

Szarość jaka zalewała stolicę tatr, działała przygnębiającą na każdego jej mieszkańca.

Deszcz, który z każdą kolejną chwilą przybierał na sile.

Wiatr, który wyginał drzewa, na każdą stronę.

Moje usta po raz kolejny dzisiejszego popołudnia zanurzyły się w ciepłej brązowej cieczy, która pozwalała na ogrzanie mojego ciała.

Film, którego dźwięk odbija się od fioletowych ścian, przeszywając tym samym  panującą wokół mnie ciszę. Poprawiłam swoją sylwetkę na fotelu, jeszcze mocniej otulając się kocem. 

Nienawidziłam takich dni, teraz miałam ku temu kolejne powody.

Westchnęłam zrezygnowana , odstawiając na niewielki szklany stoliczek kubek z herbatą.

Spokojnym krokiem ,przemierzałam kolejną długość niewielkiego salonu. Czułam jak łzy zaczynają napływać do moich oczu. Znów  uczucie, którego próbowałam się pozbyć od pierwszego pocałunku z Kamilem. Poczucie winny. To właśnie ono paraliżowało każdy mój ruch w obecności skoczka.  Zaciskam mocno usta , spoglądając kątem oka na zdjęcie moje i rodziców. Oni nigdy nie pozwoliliby na to bym spotykała się z żonatym mężczyzną. Kochali mnie i to nie uchodziło żadnej wątpliwości. Zawsze chcieli dla mnie wszystkiego co najlepsze…jednak nigdy nie pozwoliliby mi na takie posunięcie. 

Wciągałam do swoich płuc zimne powietrze, które dostało się przez uszczelnione drzwi balkonu. Przymknęłam oczy, delektując się górskim zapachem.

Po chwili poczułam jak pojedyncza, ciepła łza, spłynęła po moim policzku.  

Kochałam Kamila. Naprawdę, mocno, bezgranicznie, ale czy dam radę sprostać temu co szykuje dla nas przyszłość?

Dźwięk mojego telefonu sprowadził mnie na ziemię. Pustym wzrokiem, szukałam swojej komórki, której jak na złość nie potrafiłam odnaleźć.

-Słucham…?-powiedziałam po dłuższej chwili, uspakajając tym samym swój lekko przyspieszony oddech

-Cześć kochanie-powiedział, a na moich ustach zagościł szeroki uśmiech-Jak tam? Radzisz sobie jakoś bez mnie?

-Niestety muszę! –poskarżyłam się, próbując nie wybuchnąć śmiechem-A tak po za tym, to gratuluję wygranej. Przykro mi tylko, że nie mogłam ci złożyć gratulacji od razu po zawodach osobiście-westchnęłam zrezygnowana, opierając się o kuchenny aneks

-Nie martw się słońce, jeszcze będziesz miała okazje-powiedział tajemniczo

***

Na zajęciach nie potrafiłam się skupić na niczym.  Moje myśli wciąż krążyły wokół sylwetki skoczka.

-Panno Ignaczak-donośny kobiecy głos sprowadził mnie na ziemię

Nieobecnym wzrokiem sunęłam po kolejnym fragmencie, wielkiej wykładowczej Sali. Uśmiechnęłam się blado, kiedy napotkałam na swojej drodze morderczy wzrok pani Marysi.

-Przepraszam…-wyszeptałam, podnosząc się z miejsca

Musiałam okazywać swoją skruchę i żal za swoje winny, niczym tak jak przy spowiedzi.

Kobieta po raz kolejny zmierzyła mnie swoim zabójczym wspomnieniem, po chwili biorąc parę głębszych oddechów, gestem dłoni pokazując mi zajęcie miejsca.

-To moja ostatnia uwaga, panno Ignaczak-wyznała po chwili dobitnym głosem, który przez dłuższy czas odbijał się w mojej głowie

Kiwnęłam łagodnie głową, przysuwając swoje krzesło bliżej ławki. Opadałam ciężar swojej głowy, na swojej dłoni, nieobecnym wzrokiem spoglądając na widok zza oknem.

Wiadomości , które napływały ze strony kobiety wpadały mi jednym uchem, natychmiast uciekając drugim.

Spojrzałam na miejsce obok siebie, które już od kilku dni było puste. Karolina była chora, a ja tak mocno potrzebowałam jej towarzystwa i rozmowy. Jej jako jedynej mogłam zaufać bezgranicznie. Jako jedyna również mnie nie oceniała, a wręcz przeciwnie wspierałam mnie w tej całej pomylonej sytuacji.

Westchnęłam, mówiąc sobie w myślach, że do domu wrócę nieco później. Z łagodnym uśmiechem, powróciłam duchem do zajęć, których właśnie minął czas. Pośpiesznie spakowałam do swojej torby podręczniki. Szepcząc ciche dowiedzenia, opuściłam salę, po chwili również opuszczając gmach szkoły.

Łagodnym krokiem ,przemierzałam kolejną długość uniwersyteckiego dziedzińca.

Włosy radośnie wirowały na wietrze, który otulała całe moje ciało, swoim zimne, nadając mi ukojenie.  

Pośpiesznie zajęłam miejsce w swoim samochodzie. Rutynowe czynności i mogłam ruszyć w kierunku domu swojej przyjaciółki. Kilkunasto minutowa podróż zakończyła się w mgnieniu oka.

Po woli opuściłam swój samochód, zabierając z tylnego siedzenia swoją torbę, ruszyłam w stronę domu czarnowłosej. Znajdując  się na niewielkim wzniesieniu, nacisnęłam na niewielki przycisk ulokowany na górnej części moich kluczy. Charakterystyczny dźwięk, który wywołał łagodny uśmiech na moich ustach , pozwalając również tym samym na dalszą podróż.  Po kilku krokach znalazłam się pod drzwiami, łagodnie uderzając  o zewnętrzną stronę drzwi.

-Ooo Julka. Miło cię widzieć-zauważałam jak chorobo mocno potrafi wymęczyć człowieka

Na co dzień uśmiechnięta od ucha dziewczyna, w tym momencie stała przed mną w rozciągniętej bluzce od piżamy i szlafroku, a na jej ustach panowała tylko blady , prawie niezauważalny uśmiech

-Martwiłam się o ciebie-zaczęłam znajdując się w już w środku

Ściągnęłam z siebie zbędna garderobę, ruszając za przyjaciółką w głąb domu.

-Wszystko już w porządku?-spytałam, zajmując miejsce na fotelu naprzeciwko kanapy, na której położyła się czarnowłosa

-Szczerze?-spytała, spoglądając na mnie zapuchniętymi, czerwonymi oczami

-Zawsze-zaśmiałam się by chociaż w niewielkim stopniu rozgrzać atmosferę, która panowała wokół nas

-Jest do dupy! Mam już dość leżenia w łóżku i patrzenia się w sufit. Ja potrzebuję towarzystwa.-mruknęła, krzyżując ręce na piersi niczym obrażona mała dziewczynka

Zaśmiałam się, sięgając po swoją torbę.

-Teraz zabiję trochę twoją nudę. Tutaj masz wszystkie notatki z wykładów, a po drugie jeśli chcesz to mogę ci potowarzyszyć przez jakiś czas-uśmiechnęłam się

-Nawet nie wiesz jak długo czekałam na tą deklaracje!-zaśmiała się, dobierając z niechęcią od mnie pliczek kartek, które rzuciła bezwładnie na stolik-Tym to ja się zajmę później!-dodała , znikając zza ścianą

Zaśmiałam się, ruszając w kierunku, gdzie zniknęła drobna sylwetka mojej przyjaciółki.

Wskoczyłam na kuchenny aneks, przyglądając się poczynaniom dziewczyny. Uśmiechnęłam się kiedy wsypywała do kubków mój ulubiony proszek.

-A jak się układa między tobą, a panem Stochem?-spytała, a ja uśmiechnęłam się łagodnie

-Dobrze. Chociaż rozłąka nie działa dobrze na moje samopoczucie i oceny-westchnęłam, kołysając nogami raz w przód, a raz w tył

-A tam. Chwila samotności dobrze robi osobą w związku. Mówię ci to. Tak to byście się sobie znudzili, a teraz przynajmniej każde z was tęskni i nie może się doczekać spotkania!

Przytaknęłam głową, zabierając jeden z kubków, który był wypełniony słodką, brązową cieczą.

Od autorki:

Dzielę sie z wami kolejny rozdziałem!

Mam nadzieję, że się wam spodoba :)

Hmm...bez zbędnych słów...po prostu czekam na wasza opinię. :)

Pozdrawiam :****

Ps. Postaram się nadrobić zaległości w miarę swoich możliwości :)

CZYTASZ=SKOMENTUJ