Obietnica dwunasta.

*Julka*

Nareszcie mogłam opuścić słoweński szpital.

Badanie nie pokazały niczego co mogło by zagrażać życiu mojemu...i…dziecka.

Jestem w ciąży. Ta wiadomość była dla mnie ogromnym zaskoczeniem, a jednak teraz wywołuje ona na moich ustach tylko szeroki uśmiech. Myśl, że w środku mnie znajduje się mała istotka, która za jakiś czas w moją stronę będzie mówić najpiękniejsze słowo na świecie…znaczy...mamo.

Bezwładnie wrzucałam do swojej torby ubrania. Jedynym moim marzeniem był powrót do Polski. Chciałam zaszyć się w swoim mieszkaniu. Wiedziałam, że nie będzie tak prosto uciec. Kamil już o wszystkim na pewno wiedział. Pojedyncza łza spłynęła po moim policzku. Po raz pierwszy od czasu kiedy była z Kamilem poczułam się jak szmata. Wyrzuty sumienia były tak silne, że zagłuszały krzyki miłości jaka narodziła się w mnie przez ten czas.

Usiadłam na łóżku, skrywając swoją twarz w dłoniach. Nie wiedziałam jak będzie wyglądało teraz moje życie. Nie wiedziałam co ze studiami. Kamilem. Mną. Wszystko stało pod znakiem zapytania. Niczego już tak naprawdę nie mogłam być pewna.

Coraz mocniej obawiałam się reakcji moich rodziców. Oni nigdy nie wybaczyliby mi takiego postępku i bezmyślności.  

Po wolo postawiłam swoją walizkę na ziemi. Opuszkami palców starłam spływające łzy.

-Julka!-usłyszałam za sobą krzyk

Przystanęłam. Wiedziałam, że muszę sprostać wszystkiemu co będzie na mnie czekała w przyszłości.

Poczułam jak obejmuje mnie ramieniem, a ja bezwładnie położyłam  swoja głowę na jego klatce piersiowej. Nie wiedziałam czy widzimy się po raz ostatni czy może po raz kolejny. Niczego już nie wiedziałam.

-Pomogę ci-powiedział , wyrywając z moich rąk walizkę

Uległam. Nie miałam siły na walkę. Tym bardziej, że od samego początku byłam na straconej pozycji. Tak było też w życiu. Z nami. Spojrzałam na Kamila, czując jak do moich oczu napływają łzy nasączone bólem.

-Zabiorę cię do hotelu. Teraz będziemy razem już na zawsze. Ty , ja …i...-zawahał się-Dziecko-dodał z szerokim uśmiechem ,składając  krótki pocałunek na czubku mojej głowy

Zaskoczona i zamroczona usłyszanymi słowami podążałam tuż za nim w stronę samochodu. Poczułam radość z jego słów. Deklaracji, której tak bardzo pragnęłam. Jednak jest jedno ale…Ewa.

-A co z twoją żoną?-spytałam kiedy obaj znaleźliśmy się już w samochodzie

Przez dłuższą chwilę wokół nas panowała cisza. Wiedziałam, że Kamil ucieka od swojej odpowiedzi, a może jak tak mocno myliłam się co do tego?

-Ona o wszystkim już wie. Było mi trudno wyjawić prawdę, ale czuje się o wiele lepiej z tym, że nie dusze już tego w sobie. Wyrzuty sumienia każdego dnia zabijały jakąś część mnie. Teraz mam nadzieje, że już wszystko się ułoży-uśmiechnął się łagodnie, co odwzajemniłam

Oparłam swoją głowę o szybę. W  mojej głowie panowała bitwa sprzecznych sobie myśli. Część z ni mocno cieszyła się z zaistniałej sytuacji, a druga natomiast przeczuwała, że nie wszystko będzie takie kolorowe o jakim marzymy. Westchnęłam, przymykając powieki. Teraz nie chciałam już o tym myśleć. Teraz liczyła się dla mnie ta dwójka, którą kocham nad życie.

***

Na konkursy w Planicy nadszedł czas. Każdy z skoczków był maksymalnie skupiony na sześciu skokach , które go czekały.

Spokojnym krokiem przemierzałam teren znajdujący się wokół skoczni. Z uśmiechem spoglądałam na rozchodzący się wokół mnie krajobraz. Wszystko było takie piękne. Od dziecka kochałam góry. Pragnęłam spędzać w nich każdy swój wolny czas. Zakopane. To ono tak naprawdę było dla mnie początkiem tej ”miłości”.

-Julka?!-usłyszałam za sobą dziwnie znajomy głos

Zaskoczona odwróciłam się w stronę swojego towarzysza. Przez dłuższą chwilę mierzyłam jego uśmiechniętą twarz. Oczy. Uśmiech. Poczochrane od wiatru blond włosy…to wszystko mogło przypominać mi tylko jedną osobę.

-Sebastian!-krzyknęłam, skracając dzielący nas dystans

Sebastian. To jeden z moich najbliższych przyjaciół. Kiedy mieszkałam przez pare lat we Włoszech był  dla mnie bardzo dużym oparcie. Wspierał mnie w każdej sytuacja, w której tego potrzebowałam.

-Jak miło cię widzieć. Stęskniłam się za Tobą!-powiedziałam z smutkiem na ustach

Czułam się winna. To ja tak naprawdę zniszczyłam nasz kontakt. Kiedyś poczułam coś na wzór miłości. Bałam się , że to uczucie może zniszczyć naszą przyjaźń, dlatego między innymi wyjechałam.

-Ja też. Próbowałem cię znaleźć…ale każda moja próba kończyła się próbą. A tutaj proszę…co ty tutaj robisz?-spytała z szerokim uśmiechem

I co ja mam mu niby powiedzieć? Że jestem bądź co bądź kochanką polskiego skoczka. Kamila Stocha jeśli kojarzysz. Westchnęłam, tym samym skupiając na sobie jego wzrok.

-Odpoczywam-powiedziałam z  wymuszonym uśmiechem

Nikt tak naprawdę nie znała jeszcze prawdy. I tak niech pozostanie, przynajmniej na razie.

-Mam nadzieje, że znajdziesz chwilę na starego przyjaciela

Zaśmiałam się. Kręcąc przecząco głową.

-Widzę, że humor ci się wyostrzył…Nie mogłabym postąpić inaczej. –wyznałam

-Miło, że chociaż trochę jeszcze cię interesuję…to co powiesz na ciepłą czekoladę po skokach

-Może być!-przytaknęłam głową, z uśmiechem spoglądając na blondyna

Z uśmiechem wcisnął w moją dłoń skrawek papieru , na którym widniało dziewięć cyferek.

-Do zobaczenia-krzyknęłam w stronę sylwetki przyjaciela, która już po chwili zniknęła z pola mojego widzenia

Z uśmiechem odwróciłam się na pięcie. Pustym wzrokiem, niczym zaczarowana wpatrując się w skocznię i szczyty, które się za nimi malowały. Byłam szczęśliwa z spotkania. Colloredo od zawsze była dla mnie jak brat , przyjaciel. Z czasem stawała się czymś więcej…a ja wtedy tak po prostu stchórzyłam i uciekłam. Westchnęłam spoglądając w miejsce,  którym jeszcze przed chwilą stał.

Dziwiło mnie , że nie poczułam niczego co czułam przed laty. Widocznie to co łączy mnie z Kamilem jest mocniejsze i silniejsze, co mocno mnie cieszy. Teraz tylko on i dziecko się dla mnie liczą.

Od autorki:

Nie wiem co mam sama myśleć o tym rozdziale. 

Dla mnie jest on czymś na wzór rozczarowania. 

Przez ostatni czas nie czułam sie nalepiej...zaczynałam i nie potrafiłam go skończyć.

Mam nadzieje, że komuś przypadnie jednak do gustu.

Dziękuję za wasze wsparcie. :)
Nowy bohater pojawił się w zakładce "obiecują" :)
Na pewno kojarzycie go ze skoczni :)
Zapraszam do wzięcia udziału w ankiecie...na samym dole :)

Pozdrawiam :**