Obietnica ósma.

-Stałaś się dla mnie kimś ważnym. Sama nie wiem dokładnie kiedy. Jednak wiedziałem , że to co czuje do ciebie, nie jest zwykłym zauroczeniem. Próbowałem walczyć. Dla ciebie, dla Ewy. Żadna z was nie zasłużyła na ból-wyznał, wprowadzając mnie tym samym w wielkie zaskoczenie

Teraz rozkleiłam się już naprawdę. Wpatrywałam się w niego w ciszy. Poczułam jak głos grzęźnie mi w gardle, a moje ciało drętwieje.

-Co teraz?-spytałam, spoglądając na niego przez ramię-Jak ty sobie to wyobrażasz? Kocham cię, ale chyba najlepiej będzie jeśli zapomnimy o tym co nas łączyło. O Tych pocałunkach, powiedzmy sobie, że to była chwila zapomnienia…-wyszeptałam, czułam jak każde kolejne słowo zadaje mi coraz większy ból

Sama nie wierzyłam w to co mówię. Moje serce nie wierzyło w moją głupotę, ale rozum wręcz przeciwnie, bił mi brawo.

-Julka…-zaczął

Spojrzałam na niego, a łzy zalewały moja twarz. Zadawałam sobie wiele pytań: Jak to się stało, że pokochałam żonatego mężczyznę? Jak to się stalo, że dopuściłam do tego by to uczucie się we mnie rozwijało?

Na końcu pojawiło się najważniejsze pytanie: Dlaczego?

Słowa zanikały w moich ustach. Spojrzałam na niego, zaciskając mocno usta. Położyłam dłoń na jego policzku, a swoje czoło oparłam o jego.

-Kamil…nie chce cię stracić-wyszeptałam, całkowicie wbrew swojemu rozsądkowi

Teraz w mojej głowie główną rolę odgrywało serce, to jego myśli ujrzały światło dzienne.

-Nie stracisz-wyszeptał w moje usta, składając na nich krótki pocałunek

Wtuliłam się mocno w jego ramiona, łapczywie wciągając do swoich płuc jego zapach. Zapach, który od dziś będzie mi się kojarzył z jednym, z miłością.

Podniosłam wzrok, przelotnie całując skoczka w usta. Byłam szczęśliwa! Mimo tych problemów i kłopotów jakie na nas czekają, czułam się szczęśliwą.

-Julka!-usłyszałam roześmiany głos mojego wujka, który gwizdując pod nosem jedną ze swoich ulubionych piosenek, wszedł do ogródka

Na szczęście na czas zdążyłam się odsunąć od Kamila na bezpieczną odległość. Po łzach nie było już śladu, a na mojej twarzy panował szeroki uśmiech.

-Dzieciaczki moje, zostało mi powierzone zadanie-zaczął wujek ze swoich firmowym uśmiechem-Kolacja została podana- mruknął niczym lokaj w najlepszej restauracji

Parsknęłam śmiechem, przysłaniając dłonią usta. 

-No dobra, dobra lepiej już chodźcie , bo wszystko wystygnie-dodała, z rozbawieniem wracając do domu

Spojrzałam na Kamila, ruszając  tuż za skoczkiem do środka.

Usiadłam przy stole tuż na przeciwko niego. Ze śmiechem skwitowałam zastały po chwili obrazek. Widok Kamila, który chce się wyrwać z towarzystwa moich ciotek był bezcenny. 

-Musze do toalety-usłyszałam po chwili

Parsknęłam cicho śmiechem, przywołując tym samym wzrok Kamila. Spiorunowała mnie wzrokiem, jednak później jego wzrok złagodniał, tak jakby doszedł do wniosku, że mogę mu pomóc. Spojrzał na mnie z miną zbitego psa, kiedy moje ciotki wykłócały się na temat, którym podrzucił im Stoch. Wywróciłam teatralnie oczami. Westchnęłam po chwili, podnosząc się z miejsca.

-Kamil, możesz na chwilę pójść ze mną na górę…musze ci coś pokazać-palnęłam, sama w głębi duszy śmiejąc się ze swoich słów

-Jasne-odpowiedział ochoczo, jako pierwszy stając przy schodach

Wybuchłam niepohamowanym śmiechem kiedy znaleźliśmy się w mojej sypialni.

-Uff. Dziękuje. Boże te kobiety są jakieś nienormalne- wyznał,  rzucając się z ciężkim oddechem na moje łóżko

-Ej. O mojej rodzinie mówisz!-zagroziłam mu, jednak nie potrafiłam być zbyt długo poważna i po chwili wybuchłam znów śmiechem-Ale twoja mina była bezcenna- mówiłam , zalewając się łzami

-Tak bardzo cię to bawi?-spytał, stając nad mną

-Yhym-mruknęłam , wciąż próbując powstrzymać napływającą falę śmiechu

Mina Kamila była przez komiczna, a kiedy tylko przymykałam oczy, widziałam jego osobę rozmawiającą z moimi ciotkami.

-Boże…hahaha…nie potrafię inaczej. Przepraszam-mówiłam ze łzami i głośnym śmiechem

Po chwili dostałam jeszcze większy powód. Kamil w geście zemsty zaczął mnie gilgotać, a to było najgorszą zemstą jaką mógł wybrać.

-Kamil! Nie! Proszę! Ja nie…hahahaha-krzyczałam, próbując odsunąć od siebie skoczka na bezpieczną odległość

Nic nie pomagało.

-Przestań! Proszęęęę-krzyknęłam ,a  tortury nagle zaprzestały

Zaskoczona przez dłuższą chwilę nie otworzyłam oczu, a nie nawet nie drgnęłam. Po chwila jedna z moich powiek nie chętnie uniosła się do góry, by po chwili wraz z kamieniem z serca, opadły. Westchnęłam, przenosząc się na brzuch.

-To nie było śmieszne-wyznałam po chwili-Nienawidzę łaskotek, to najgorsze co może być-wzdrygnęłam się , czując dłonie skoczka spowrotem na swoich biodrach-Ani mi się waż-momentalnie odwróciłam się do niego przodem, ściągając jego dłonie ze swojego ciała

Zaśmiał się, składając krótki pocałunek na moich ustach. Uśmiechnęłam się łagodnie, wplatając swoje dłonie w jego włosy.

-Mmm…coraz bardziej zaczyna mi się to podobać-wymruczałam, wpatrując się w jego niebieskie tęczówki

***

Leżeliśmy w ciszy, każde z nas wpatrywało się w coś innego, prowadząc w głowię bitwę myśli. 

-Jak to teraz będzie?-spytałam, czując jak moje usta zasychają, uniemożliwiając mi tym samym wypowiedzenie jakiegokolwiek słowa

Milczał, a ja nie miałam już sił zadać kolejnego pytania. Teraz było pięknie. Mogliśmy się cieszyć sobą, ale co będzie po powrocie do Zakopanego? Każde z nas wrócić do swoich domów. On do swojej żony, a ja do pustego mieszkania.

-Nie wiem…-westchnął po chwili-Jednak wiem jedno na pewno…-zaczął, a ja spojrzałam po raz kolejny dzisiejszego dnia w jego oczy-Moje życie bez ciebie nie ma już sensu. Nie poradziłbym sobie z twoją stratą-wyznał, niesforny kosmyk moich włosów, zagarniając za ucho

Uśmiechnęłam się blado, układając wygodnie na jego klatce piersiowej.

-Ja również nie wyobrażam sobie dalszego życia bez ciebie-wyszeptałam, zamykając oczy

Od autorki:
Kolejna obietnica za nami! I jak wam się podoba ? Czekam na waszą opinię :****
Rozdział romantyczny, przynajmniej taki miał być xD A to wszystko z okazji naszego święta drogie panie :D

Nawet nie wiecie jak mi się miło zrobiło, kiedy zobaczyłam ilośc komentarzy i ich jakość. DZIĘKUJĘ :****** :') :'):')

CZYTASZ = SKOMENTUJ