Obietnica dwudziesta trzecia.

Pare miesięcy później.

Nie potrafiłam przechodzić obojętnie obok  luster, a kiedy przystawałam na moment nie potrafiłam odwrócić wzroku od swojego zaokrąglonego brzuszka. Co chwilę głaskałam go z dumą i uczuciem.

-Julka-usłyszałam przed sobą roześmiany głos Kamila

Spojrzałam na niego zamyślanym wzrokiem.

-Nie chce cię popędzać, bo znów wyjdzie jak ostatnio. Ale przyspiesz trochę, dobrze?-spytał , całując mnie przelotnie w czubek głowy

Skinęłam głową. Było mi ciężej. O wiele, ale nie czułam się  z tym źle. Wręcz przeciwnie, byłam szczęśliwa.  

Kamil stał przed drzwiami kliniki, wpatrując się we mnie z wyczekiwaniem. Rozbrajała mnie jego systematyczność i to, że wszystko musi mieć zapięte na ostatni guzik.

Pocałowałam go w policzek, po chwili wymijając w drzwiach kliniki. Szłam przed siebie długim korytarzem, czekając na to , aż brunet do mnie dołączy. Z uśmiechem skwitowałam jego pojawienie się tuż przy mnie.

-Już nie dąsaj się tak-pocałowałam go w brodę, zajmując miejsce na jednym z krzesełek

Przez krótką chwilę byliśmy na korytarzu sami. Dołączyło do nas kilka kobiet w zaawansowanej ciąży. Ułożyłam się wygodnie na krzesełku, ściskając dłoń swojego ukochanego. Ułożyłam głowę na jego ramieniu, zamykając oczy.

-Kocham Cię-wyszeptałam, tak cicho by tylko on mnie usłyszał

Czułam. Po prostu czułam jak się uśmiecha.

-Ja ciebie, a raczej was też-ucałował mnie w głowę, nerwowo podrygując nogą

-Przestań!-powiedziałam dławiąc się śmiechem
Spojrzał na mnie zaskoczony, na co ja kiwnięciem wskazałam na powód mojego niezadowolenia. Uspokoił swoją kończynę, a ja w spokoju mogłam spowrotem oddać się wyciszeniu.

Drzwi gabinetu się otworzyły, a w nich staną dobrze znany mi mężczyzna. Uśmiechnęłam się szeroko na jego widok. Nie był zwykłym lekarzem. Dla każdej z pacjentego był jak dobry przyjacie. Wysłuchiwał ich problemów i starał się pomóc. Takiego  lekarza ze świeczką szukać.

-Pani….ooo Pani Julia. Zapraszam-spojrzał na mnie z szczerym i ciepłym uśmiechem, a ja podążałam tuż za Kamilem

-Dzień dobry-powiedziałam , zajmując wyznaczone przez dłoń mężczyzny miejsce

-Witam i jak się czujemy? Kruszynka dokucza, czy ma pani spokój?-spytał ze śmiechem, wypełniając moją kartotekę

-Na chwilę obecną nie mogę narzekać-zaśmiałam się, podnosząc z miejsca

Usiadłam na fotelu, wygodnie układając swoje nogi. Dłonią podciągnęłam skrawek swojej bluzki do góry. Wzdrygnęłam się lekko, kiedy poczułam na swoim ciele zimny żel.

-Nie widzę tutaj nic niepokojącego. Kruszynka rozwija się prawidłowo. W razie czego zgłoszę panią na badania prenatalne. To rutynowe badania, także nie ma się pani czym przejmować-wyznał z uśmiechem-Jednak mam do państwa pytanie-dodał spoglądając na Kamila, który stał tuz zza jego plecami-Chcą państwo poznać płeć dziecka?-spytał,  a ja ochoczo pokiwałam głową na znak zgody-Dobrze, więc sprawdzamy

Spoglądałam na ekran z przymrużonymi oczami. Próbowałam się czegoś dopatrzeć. Małego szczególiku, który powie mi kim będzie mała kruszynka.

-Gratulacje!-powiedział mężczyzna, a ja spojrzałam na niego z wyczekiwaniem-Będziecie państwo mieli synka!

Z radością spojrzałam na Kamila, który mocno mnie do siebie przytulił.  Po chwili mój obraz kursował pomiędzy zdjęciem USG w moich rękach, a brzuchu, który znajdowała się nad nim. Byłam szczęśliwa. Teraz w pełni.

Zsunęłam po woli nogi, podnosząc się z miejsca.

-Tutaj jest skierowanie. Badania proszę zrobić jak najszybciej. To bardzo ważne. Na obecną chwile nie widzę niczego niepokojącego, ale gdyby coś się stało to proszę dzwonić. O każde porze dnia i nocy-powiedział, oddając w moje ręce skierowanie

-Dobrze. Na pewno będziemy dzwonić-powiedział Kamil , jako pierwszy podnosząc się z miejsca

Wyszliśmy z kliniki do siebie przytuleni. Czułam na sobie co chwilę spojrzenie skoczka. Był dumny, szczęśliwy. Tak jak ja.

-Kochanie…nad czym tak intensywnie rozmyślasz?-spytał, a ja dopiero teraz dostrzegłam, że znajdujemy się pod naszym mieszkaniem

Westchnęłam , wchodząc do środka.

-Nad imieniem-wyznałam , ściągając kurtkę

Skierowałam się przed siebie, kładąc swoją dłoń na obolałym krzyżu. Skrzywiłam się. Wszystko mnie bolało. Nogi, plecy. Wszystko!

-Usiądź, a ja przyrządzę coś do zjedzenia, dobrze?-ucałował mnie w czoło, kiedy układałam się na kanapie-A co do imienia, co ciekawego wymyśliłaś?-spytał rozbawiony

Nie rozumiałam go, a mówią, że to kobietą w ciąży waha się nastrój. Wzruszyłam bezwładnie ramionami.

-Co byś powiedział na…Oliwier, Kajetan. Oliwier od zawsze mi się podobał, a Kajetana możemy zmienić jeśli ci się nie podoba-powiedziałam, spoglądając z wyczekiwaniem w kierunku kuchennego aneksu

-Mi się podoba. Nie trzeba nic zmieniać. –powiedział, opadając obok mnie

Teraz znów wyglądał na przybitego. Boże ja już go nie ogarniam!

-Kamiś, dzieje się coś? Zachowujesz się gorzej niż ja. Naprawdę-wyznałam, a na jego ustach pojawił się blady uśmiech

Chłopak całkowicie mnie zaskoczył. Nagle mocno wtulił się w mój brzuch.

-Nie chcę was zostawiać. To chyba jest moja najgorsza rozłąkę-powiedział po chwili, a ja wplątałam swoje dłonie w jego włosy

-Będzie dobrze-wyszeptałam, całując go w czubek głowy- Postaram się pojawić na zawodach. Oczywiście na tyle ile pozwoli mi mój stan, ale w Zakopanym zobaczysz mnie na pewno!

Reszta wieczoru minęła bardzo szybko.

*Kamil*

-…ale będziesz dzwonić , gdyby coś się działo?-spytałem z przejęciem

Było mi trudno zostawić ją samą. Sam nie wiem jak to będzie kiedy mały już się urodzi, chyba postanowię zrobić sobie rok przerwy. Dziecko nie może wychowywać się bez ojca. Do tego na pewno nie dopuszczę. Kocham skoki, ale rodzina jest najważniejsza.  

-Uważaj na siebie. Wiesz , że teraz odpowiadasz za waszą dwójkę?-spytałem, obejmując ją

-Kamil…za kogo ty mnie masz?-spytała ze złością-Potrafię się zaopiekować sobą i swoim dzieckiem-warknęła, a ja mocno ją do siebie przytuliłem

-Nie obrażaj się. Martwię się po prostu. Zrozum mnie.

-Rozumiem, albo przynajmniej staram się. Ale nie dajmy się wpędzić w obsesje. Wszystko jest dobrze. Badania wyszły dobrze. Nasz synek jest cały i zdrowy- westchnęła, a ja przytaknąłem głowa

-Wiem, ale nie potrafię się powstrzymać. Nie chce go stracić.

-Ja też. Zrozum.

-Dobrze. Przestaję-wyznałem, unosząc do góry dłonie w geście poddania-Muszę już jechać-pocałowałem ją w policzek, przykucając przy jej brzuchu-A ty kochanie czuwaj nad całą sytuacją-zaśmiałem się-Kocham Cię-dodałem , całując ją

-Będę tęsknić-powiedziałem w jej stronę, ostatni raz pocałowałem ją w usta

Ciągnąc za sobą walizkę, wyszedłem z mieszkania.

Pomachałem jej ostatni raz , ruszając sprzed domu. jechałem spokojnie, wsłuchując się w tekst piosenki lecącej w radiu. Zacisnąłem dłonie wokół kierownicy. Musze być silny i wytrzymać. Muszę.

Od autorki:

Oceny wystawione i w końcu święty spokój! :D Teraz tylko czekać na zakończenie roku. :) 

Mam dla was dobrą wiadomość...rozdziały będą pojawiać się częściej! :) 

Mam nadzieje, że jest sens kończenia tego opowiadania...:(

Tak odskakując od tematu...POLSKA WYGRAŁA Z WŁOCHAMI!!! :D

Pozdrawiam i do następnego :*

PS. Każda zaległość u was zostanie nadrobiona. Obiecuje! :D